مسعود پناهنده خواب آرام

بی کسی منتظرم بود و نمی ترسیدم
سایه ای دور و برم بود و نمی ترسیدم
بالشم پر شده بود از پر قوهای سپید
فکر تو زیر سرم بود و نمی ترسیدم

چه بگویم شده در خواب کسی گریه کنی
شده در حسرت دیدار کسی گریه کنی
شده از شدت بی همنفسی گریه کنی


خواب آرام منی غرق تماشای توام
پا اگر پس بکشی یا بُکشی پای توام

آمدم بی خبر از خانه به میخانه ی تو
آتشم زد پَرِ دلنازک پروانه ی تو
پس چه شد آن هیجان دل دیوانه‌ی تو‌
پس چه شد عشق توئو امنیت شانه‌ی تو
پس چه شد عشق توئو امنیت شانه ی تو
شانه ی تو شانه ی تو
چه بگویم شده در خواب کسی گریه کنی
شده در حسرت دیدار کسی گریه کنی
شده از شدت بی همنفسی گریه کنی