ابراهیم پارسایان ماه و ستاره

 
میدونی خوبم میدونی دیگه چاره ای نمونده
توی آسمون بختم یه ستاره ای نمونده
میدونی تنهایی سخته بی تو زندگی چه سرده
فصل پاییزی عاشق فصل مردن یه مرده
بی کسی مثل یه راهه توی یک کوچه بن بست

نه به واپسی امیدی نه امید رفتنی هست
کاشکی مثل بادبادکها می‌شد از کوچه بالا رفت
آدم دوباره ای شد بی هوا پی حوا رفت
شب توچشمای پر آب من نشسته
رفتنت بدجوری قلبمو شکسته

با خیالت پامو هر جایی میذارم اما
قاب عکس تو دستامو بسته
میزنه سپیده دم رو پرده‌ی شب
روی گونه هام میشینه گرمی تب

کاش می‌شد میوه خوشبختی ها رو
چید غم ها تو بشویی تو چشمه خورشید
بی کسی مثل یه راهه توی یک کوچه بن بست
نه به واپسی امیدی نه امید رفتنی هست
کاشکی مثل بادبادکها می‌شد از کوچه بالا رفت
آدم دوباره ای شد بی هوا پی حوا رفت

یه روزی دلها یکی بود یه روزی هر چیزی خوب بود
تو و من ماه و ستاره عشقمون رنگ غروب بو
میدونستی و نخواستی میتونستی و نموندی
شاخه مهر و شکستی ریشه عشق و سوزوندی
بی کسی مثل یه راهه توی یک کوچه بن بست
نه به واپسی امیدی نه امید رفتنی هست
کاشکی مثل بادبادکها می‌شد از کوچه بالا رفت
آدم دوباره ای شد بی هوا پی حوا رفت