بابک رضایی آرام جانم

من به آن گیسوی خرمایی گرست جان و تنم
تو شوی دور بسوزد همچنان بال و پرم
من گرفتارت شدم مانند جانی
دشمن شوی حتی بدان روح و روانی
پاییزیم بارانیم در دوریت زندانیم
آسمان ابریم طوفانیم طوفانیم
قلب من دلتنگ آن چشمان زیباست
من فدای قلب تو پر مهرو دریاست
زمینو آسمان را گشتم نبودی
تمام قصه ها را گشتم تو بودی
همانی که برایم آرام جانی
گره خورده دلم بر قلب تو جان و جهانی
طاقت دوری ندارم پس کجا ماندی عزیزم
تو بگو تا کی منه دیوانه بی تو اشک بریزم
تو بیا تا که شوم آرام ترین انسان عاشق
به دل دریا زدم دنبال تو من با یه قایق