ابراهیم متین سایه بون

حالا که پیشِ توئم دلم می‌خواد
پُلای پشتِ سَرو خراب کنم
جز تو آخه توی «دنیا»ی بزرگ
بگو باید کیو انتخاب کنم؟
تو همونی که تو اون روزای سخت
واسه من پناه و سایه‌بون شدی
به تنِ خسته و نیمه‌جونِ من
تو با خنده‌هات همیشه جون شدی

«می‌دونی یاورِ زیبای منی
تو شریکِ دلِ تنهای منی
دلم از عشقِ تو می‌کوبه فقط
به خدا قسم که رویای منی»


زندگیم با تو ببین چه رنگیه
قدِ آسمون برام محترمی
کاش بتونه لایقت باشه دلم
شُکرِ اون خدا که «تو» دلبرمی
دلِ «دریا»ییِ تو سهمِ منه
من به ایثارِ تو غبطه می‌خورم
تویی خوشبختی و آرامشِ من
بی‌تو از سردی و تاریکی پُرم