علی احمدی غریبانه عشق

ایـن همه غُصه و غم
در دلم جامانده
حَســرت بــودن تــو
بـه دلـم افتـاده
تــو نفمیــــدی دِگـــــر
در غم دوری تـو
عادت خنده ی خـوش
از سَــرم افتـاده
تـو نــدیدی بـعد تـــو
آن غریبانه ی عشق
زِ غـــم هــــجران تــو
بــر زمــین افتـاده
* * *
قِصه می گویـم تو را
بلکه دلت رام شــــود
تا بــخواند آن غــــزل
این غُصه آزاد شـــود
قِصه می گویـم تو را
مـن کـه فدایت بودم
در غم نبودنت من
چشم براهت بودم
* * *
این عـاشـق دل سـوخـته را
غـم مَـده دلدارِ مـن
بـی عشـق تـو خود را دِگــر
آزردِ اَم پـنهان مـن
مـن بی تو مـن آشـوبَـمو
ایـن قِصه را می دانَـــمو
پـایان دِل کــــندنــــست
بـی تو دِگــر می مانَـــمو
* * *
قِصه می گویـم تو را
بلکه دلت رام شــــود
تا بـــخواند آن غـــزل
این غُصه آزاد شـــود
قِصه می گویـم تو را
مـن کـه فدایت بودم
درغم نبودنت من
چشم براهت بودم