سجاد عابدینی فریاد

دورانِ بقا چو بادِ صحرا بُگذشت
تلخی و خوشی و زشت و زیبا بُگذشت
پنداشت ستمگر که جفا بر ما کرد
در گردنِ او بماند و بر ما بُگذشت
بس گرسنه خُفت و کَس ندانست که کیست
بس جان به لب آمد که بَرو کَس نگریست
آنان که به کُنجِ عافیت بِنشستند
دندان سگ و دهانِ مردم بستند