فرشا رفاقت

نیستی اسمتو بگم ببند بگی جونم
نیستیو جای سرت خالیه رو شونم
بی تو من از اون خیابونه که رد میشم
سمت خونتون بازم میچرخه فرمونم
بذر این عشقو خودت تو دام انداختیش
داره میخشکه گلی که تو دلم کاشتیش
بی تو انگاری که دنیا رو سرم ریخته
مثل یه بچه ای که خراب شه نقاشیش
کجاست اون دیوونه که منو بد عادت کرد
چی شد اون آدمی که با ما رفاقت کرد
تو هنوزم نور چشمی،برق اون چشمای مشکی
مونده تو ذهنم بیا برگرد
دریا میرم آروم میشم صداشو گوش میدم چشام‌بستس
آخه هی میکنم تصورت دریا صداش مول خودت خستس
ببین جونم به اون چشمای تو به تار اون موهای تو بنده
به‌موت قسم دوریه تو ار توی سینه قلبمو کنده