احمد فراهانی تنهایی

در کوچه های سرد به تنهایی
پیموده راه درد به تنهایی
می افتم از درخت نیاز خویش
چون برگهای زرد به تنهایی
تنهایی تیرگیست ولی دنیا
با ادماش تیره تر از این است
در شانه های خسته ام ای مردم
گل واژه پاره پاره نسرین است
از من گذشت هرچه که در من بود
از من گذشت شوق شکفتنها
از من گذشت امید فردایم
از من گذشت و مانده ام تنها
از من گذشت هرچه که در من بود
از من گذشت شوق شکفتنها
از من گذشت امید فردایم
از من گذشت و مانده ام تنها
دور از همه جراحت قلبم را
با ناله های تلخ دوا بخشم
خاموشی های خانه سردم را
با گریه های خویش صدا بخشم
ای نارفیق خنده شبنم ها
خورشید را ربودن تو در چیست
آخر برای من که پر از آهم
دنیای غصه های خودم کافیست
از من گذشت هرچه که در من بود
از من گذشت شوق شکفتنها
از من گذشت امید فردایم
از من گذشت و مانده ام تنها
از من گذشت هرچه که در من بود
از من گذشت شوق شکفتنها
از من گذشت امید فردایم
از من گذشت و مانده ام تنها