نوحا رحیمی ثانیه های ابدی

عشق می فهمد غمِ این عاشق دلخسته را؟
تلخیِ ثانیه های تا ابد آهسته را
هیچ کس مثل تو با دیر آمدن زخمی نکرد
خاطراتِ ساعتِ شماطه دار خسته را
بی تو باید تا کجا از این و آن پنهان کنم
ناله های سر به مُهرِ این دلِ وابسته را؟
در دلم بی تو هجوم ِ لرزه و پس لرزه هاست
نشکن این آیینه ی از حادثه نشکسته را
بعدِ تو برقِ نگاهِ هیچ چشمی وا نکرد
شبْ گره های جنون زای به هم پیوسته را
شعله ور کن در تمامِ لحظه های عمر من
آن دو تا خورشیدِ پشتِ پلک های بسته را