امین مقدم پریزاد

 
 
دُختِ شیرازی اَزُم هوش و حواس بُردِه
وای که با کرشمه هاش جون به سَرُم کِردِه
آره با شرم و حیاس و شوخ و شیرینه
وای که خیلی به دلُم هِی داره میشینه
آخه من قربونه اون ناز و اداهاشو

نَمیره از نظرُم نگاهِ زیباشُ و
تا یه باره دیدمش دست و دلُم لرزید
تو چشام نگاهی کِرد یواشکی خندید
دخترو لیلی و من مجنونشم ای وای
اون پریزاد منه،جون منه ،ای وای

نگو از ناز و اداش که خیلی طنّازه
مهربون و نازنینه ، دُختِ شیرازه
نگم از نگاهِ نابش که پر از رازه
طعم خنده هاش مث شرابه شیرازه
محو خنده هاش و از خودوم شدم بیخود

نمیدونم حال و احوال دلم چی شد
دِلُمِ و برده عجب رنگ چِشوی نازش
چه دل و میبره اون نگاه جذابش
میگن عاشقم شده کاشکی بگن راسه

آخه اون جواهره ، اون خود الماسه
دخترو لیلی و من مجنونشم ای وای
اون پریزاد منه،جون منه ،ای وای
نگو از ناز و اداش که خیلی طنّازه
مهربون و نازنینه ، دُختِ شیرازه