رامتین صیحانی اسفند 98

ما فریب خورده های بی یاور
ما جگرگوشه های بی مادر
همچنان پشت رد پای پدر
لااقل ایستاده میمیریم

پابرهنه پای چوبه ی دار
دست بر سینه روی ریل قطار
یک قدم مانده تا شروع بهار
ما چقدر فوقوالعاده میمیریم

آن طرف توپ و تانک و آرپیجی
این طرف ملتی پس از گیجی
مرگ به زین زوال تدریجی
مثل یک آزاده میمیریم

ما شبی بی ستاره و ماهیم
ما نفسهای آخر راهیم
ما بلند قامتان کوتاهیم
بس که بی افاده میمیریم

سرمان تا ابد بلند رفیق
چشم بر ناکسان ببند رفیق
قهقه بزن بخند رفیق
مث یک خانواده میمیریم

بنشین تا قضاوت تاریخ
دستهای پشت پرده را از بیخ
بکشد بر صلیب با صد میخ
ما به این استفاده میمیریم