ماهور هزار و سیصد و چند

 
من خاطره سال هزار و سیصد و چند
جایی که میشد تا همیشه زندگی کرد
لبخندی که جا مونده تو عکسام اما
بغضای پای ثابتم یخ بستن و سرد
سرگیجه دارم جوری که انگار دنیا

یک عمر وارونه گرفته دست و پامو
من بعد اون جایی که تنها موندم انگار
جایی میون غصه گم کردم خدامو
من شکل هیچکی جز خودم اصلا نبودم
اما تو مثل شهرزاد قصه هایی

وقتی شروع قصه ها یکی نبوده
معلومه که میتونه آسون شه جدایی
روزای خوبی که تموم زندگیم بود
مث یه تیکه سنگ حبسه تو گلومه
اونی که سهم من از این دنیای بد بود
حالا یه لحظه لمس دستاش ارزومه

جا موندم هر شب توی تنهاییم اما
میشد کنار خاطراتم هم زندگی کرد
میشد که وقتی خیس رویای تو بودم
تا اخر خط رفت و بی حس شد از این درد
من خاطره سال هزار و سیصد و چند
اینجا تن من داره میسوزه از این درد
یا فکرتو از تو سرم بردار یا تو
یکی نبودِ قصه ها این بار برگرد