رضا رظیم بانوی غزلساز

من آخرین سهم از مرد های جهانتم
من اومدم شاید کمی رنگ و جلا بدم
به این زندگی ساده، که هیچ چیزی نداره کم

تا بودم آزردمت، توو نبودم همینطور
چی به روزت آوردم توو همون اولین دور
که دیدی داره میره
به این امید که پا بگیره
نیمه ی وجودت

هر جای زمین میرم حواسم به تو پرته
بانوی غزلسازِ فرزندی که خوشبخته
گریه کمی سخته ولی گاهی یه دو قطره
میبارم و این کارم توو تنهایی به تو رفته

تا بودم آزردمت، توو نبودم همینطور
چی به روزت آوردم توو همون اولین دور
که دیدی داره میره
به این امید که پا بگیره
نیمه ی وجودت