محمد صابر تشنم

میشه رفت راه رو تک و تنها و
با یه کوله باره غم، که هدیه دنیاست به من
میشه رفت و ندید، کی از پشت بوم پرید
نداره ارزش رفیق موندن رو لبه تیغ،
تشنم، سیرابم کن از درد بیدارم کن از مرگ
لبریزم کن از اخم، درگیرم کن از عمد،
من خودم خواستم، که تو قفس واستم
کلی ذهنم و ساختم، تا روبروت واستم
بگم چرا گیر میدی تو خودت چی دیدی
هنوزم درگیر همینی تا کنیم آدم معمولی زمینی
یه بچه پر رو قدیمی، نمیشه با این داستانا زود صمیمی
پس همون بهتره دور بزنی، شاید خورشید یه لحظه نبینی،
با توام، آهای ای سیارم ای زمین
تشنم، سیرابم کن از درد بیدارم کن از مرگ
لبریزم کن از اخم، درگیرم کن از عمد، تشنم،