بهنام فراهانی ماه من

به این عاشق دل خسته نظر کن
که آرامش دریاست نگاهت
بیا تا که جهان با تو بخندد
دلم ساحل بی صبر به راهت
این عاشق مجنون به هوایت
بریده از همه عالم و آدم
شدی دارو ندار دل شیدا
من از کل جهان دل به تو دادم

(جانان من ای جان
این جان پریشان
از شعبده ی عشقت
دل مجنون و حیران
ای نم نم باران ای صبح بهاران
ای جان من ای جان
ای جانان جانان )

تو آمدی و ماه شدی در شب تارم
تو جان منی ای همه ی دارو ندارم

شهرزاده ی این قصر دلی‌ماه ترینی،
چون باغ بهشت است جهان‌باتونگارم
آتش زده آن نرگس چشم تو به جانم

دریایی و من ساحل بی صبر و قرارم
خاتون منی دل گره خوردست
به عشقت
من غیر تو و فکر تو که کار ندارم