محمد توشه گر معراج

گـاه با یـاد تـو ایـن تـن بـه تنــور افتـاده/
بـه دلم سـر بـزن ای در مـنِ دور افتـاده
دیـدنت خواهـم اگر سـخت ببخشـای مـرا!/
فکـر دیـدار ســلیمان سـر مــور افتـاده
مـن به معـراجت اگـر چشـم چرانـی کردم/
در سـر از دیــدن تـو بـاد غـرور افتـاده
هر گنـاهی که زلیخــا بکنـد هسـت ثـواب/
ماهی سـرخ دل از شـور به تـور افتـاده
عشق در دیده ی هر عاقل بی جان به خـدا/
مثل حوریسـت که در دامـن کـور افتـاده
صـبح زیبای قشـنگیسـت در آن دیده ی تو!/
به دو چشـمانم از این پنجـره نـور افتـاده
بخت یار اسـت بیا در بـرم ای عشـق! ببیـن/
هر دو تاس دل ما شش شده جور افتـاده
قلم از عشق تو هِی می کَشَدم سوی خیال/
مثـلِ شـعری که در آغوش شعور افتـاده