علی توده فلاح گوشواره هات

ترمزم بریده وقتِ تختِ گاز
با یه فرم تازه دوست دارمت
بی رمق نشستی رو یه مبل راحت
سخت با سماجت دوست دارمت
من شریکتم قمار کن دلو ببَر
استوا به درزِ دامن تو می رسه
یخ زدم تو خودخوریِ بی تو بودنم
قطب من به شال گردن تو می رسه
باد می خورم تو قایقی که گم شده
باد می وزه همیشه از اشاره هات
با تو حرفهای پابرهنه می زنم
بوی باغ میوه میده گوشواره هات
وقتی می درخشی شب ادامه داره
روزِ پر ستاره دوست دارمت
روشنم کن اما با چراغ خاموش
من به سبک آغوش دوست دارمت