رامتین بابایی خاکستری های مداوم

میبینم از چشمای شهر
یک مرد بی نامُ نشون
پای پیاده تک به تک
کوچه به کوچه تا جنون
آشوبه آشوبه دلش
چشماش غوغا میکنن
ته مونده ی دنیا سیاس
خاکستری ها بی خودن
گیتارِ رو شونش هنوز
دلخسته و بی خاطرس
مردی ک زل میزد به من
مثل توهم بود و هست
سیگارو به زمین میندازم و میرم
به کافه ای در قلب این شهر
باز تک و تنها
باز پشت یک میز
باز یه قهوه و سیگارو دود
باز دوباره شعر پاییز