سیاوش منصوری انسان و پونه

شب در اندوه تیره می خوابید
ماه بر ابر پر ملالی بود
تا طلوع سپیده پیدا شد
روحم اشفته خیالی بود
یادم امد که مادرم میگفت
پونه عطری زکوه می گیرد
بر سر سفره های رنگارنگ‌
عاقبت ظالمانه می میرد
در شگفتم که این چه تقدیرى است
هستی مابه مرگ‌ برگ رواست
ادمی این حریص دنیا دوست
دشمن دشتهای سبز خداست
من چنان پونه ها غریبانه
راه بر کوه و دشت میگیرم
از سکوتم شکوفه مى روید
در هیاهوى خانه دلگیرم
سرنوشتم چو پونه ها رنگى است
گرچه سبزم ، سیاه میمیرم
در کنار شکوفه میایم
عاقبت بى گناه میمیرم