پدرام زند دریا

موج مویت را رها کن
زنده کن دریا را در من
من ندارم که حراسی
از همین غرق تو بودن
فتح کن چشمان من را
یک نگاه از تو تمام است
میزند نبظم برایت
مثل موجی که مدام است

شب ها به ساحل میزنم موج شبانه ام
ماهی این دریا بمان تا من بمانم
آن سوی دریا قصر رویای من و تواست
دردانه ام من تاب ساحل را ندارم



از تماشای تو گاهی
قرص ماه را میتوان دید
خط چشمت را بگیرم
کل راه را میتوان دید
با تو انگار که ساعت
تاب چرخیدن ندارد
با تو هر ثانیه عمریست
اخ اگر باران ببارد