مهدی سهراب برزخ

یه دنیای عجیبی داشت
یه وقتا مات شب میشد
یه روز اهل مدارا بود
یه شب فرصت طلب میشد
از احوالش مشخص بود
یه زخم کهنه همراشه
میدونستم این احساسم
نمک‌روو‌ زخم میپاشه
تا میرفتم سفر میگفت بیا، برگرد داغونم
نمیزاشت دور شم اما، خودش میگفت نمیمونم
روو اعصابم قدم میزد ولی من عاشقش بودم
غرورمو بهم میزد، ولی من عاشقش بودم
ته قلبش رو میدیدم
یه احساسی توو چشماش بود
ولی یه تلخی خاصی
توو لحن تند حرفاش بود
همش اخمو یه کم خنده
ولی عمیق معنا دار
یه وقتا عاشقم میشد
توو برزخ مونده بود انگار