علی فرین کیا مادر

با حرفای کی باید آروم بشه
بغضای بچه گونه ی تو صدام
رو دستای کی باید بارون بشه
اشکای مردونه ی توی چشام
دور و برم شلوغه از ادما
اما چقدر جای تو باز خالیه
کاش دوباره تو خونه پیدات کنم
بگی مادر قایم موشک بازیه
به رفتنت چجوری عادت کنم
به روز و شب دیگه تو رو ندیدن
علاج دردای نگفتم بشه
رو قاب عکسای تو دست کشیدن
رو آینه ها چقد غبار نشسته
حال و هوای خونه مثل منه
ابری میمونه همه روزای من
هوا واسه نفس کشیدن کمه
مثل ستاره یه جا اون بالایی
نگاه من همش به آسمونه
یه وقتا هم همون فرشته ای که
مادر اسمش تا ابد مهربونه