میلاد قادری صد قرن

دلتنگی خونمو گرفت
بعد از تو برگشتم عقب
بعد از تو که ممکن نبود
آروم بشم حتی شب
هیچکس با من نموند به جز
دلتنگی که همیشه بود
تنها رفیق زندگیم
بارون پشت شیشه بود
از روزی که بستی درو
این خونه دیگه خونه نیست
امید به اینکه کسی
رویاتو برگردونه نیست
گریم اگه بگیره هم
هیچ خبری ازشون نیست
هیچکس به اندازه من
برای تو دیوونه نیست
اینجوری تاره همه جا
اشکامو باید پاک کرد
باید یه جایی تو دلم
خاطره ها رو خاک کرد
تورو نمیدونم ولی
من آخر بد حالیم
فکر نکن آسون میگذره
صد قرن توهرثانیه ام