فرهی نسب آتش دل

آتش زده تر از دل من هیچ نبود ست
این اشک که می آید از این آتش و دود ست
من تلخ تر ین شعر غم انگیز جهان ام
انگار مرا شاعری افسرده سرود ست
هر سود که بیگانه به ما داد ضرر بود
از دلبر ما هر ضرری آمده سود ست
سر از سر تعظیم به هر کس که نمودیم
دیدم تبرش روی سرم رو به سجود است
هر چه که دلم خواسته، گفتند خلاف ست
گویا دو وجب در دو وجب حد و حدود ست
آوار شدم؛ نو شدم، از نو شدم آوار
اینها همه از زلزله ی چشم حسود ست
در خاک بیفتد و بسوزد و بمیرد
هر زنده که در سایه ی این سقف کبود ست
بگذار بسوزم که بسوزم که بسوزم
عطر جگر سوخته عطر خوش عود ست
پشت سر این جان خزان جای بهار است
این غصه فرازیست که در حال فرود ست