نوید دانشفر قطار آخر

مثل یه خونه ی جا مونده از عهد قجرم
مثل یه عقیده ی کهنه ی عصر هجرم
که دارم دردمو فریاد میزنم از حنجره م
مثل یه جنگل داغدیده به دست تبرم
مثل یه کلاغ سیاه پیر بی بال و پرم
من یه جا مونده ی از سوت قطار آخرم
به غم آلوده م نکن،منو نابودم نکن
منو درگیر یه بغض تلخ و بیهوده م نکن
مثل سیگارِ کنار پنجره دودم نکن
دستتو از رو گلوم بردار و کبودم نکن
نرو از فکرم نپر تنها تر از اینم نکن
منِ فرهادو زمین خورده ی شیرینم نکن
منو نقره داغ این حالت غمگینم نکن
مثل ته سیگار آخر یه پُک سنگینم نکن
منِ بعد از تو یه روح گُنگ و سرگردونم
دوباره منو به این زندگی برگردونم
تشنه ی قدم زدن باهات زیر بارونم
بی تو دردامو به کی بگم نگه دیوونه م
جون هرچی مرده پای عشق تو می مونم
تا که برگردی دوباره باز شه پات تو خونه م