آبتین روحبخش داوران آغوش خدا

ای خدایم این منم که با تو صحبت می کنم
چه بلند چه بی صدا و عاشقانه دم به دم
واسه هر نه یی که ناگزیر به گفتنش بودم
روبرو با دستای سرد یه دنیا نه شدم
اگه حرفی زده بی آنکه بخوام دلی شکست

تیر زهرآلود صد دهان به سینه ام نشست
بی حیای خائنی که خنجرش به سینه رفت
با حمایت خودی بد آره باورم شکست
آره دنیای عجیب و روزگار تلخیه
ظاهر آدما زیبا روحشون دوزخیه

چه بی مهریا به جونم مثل تازیانه شد
چون دلم به بخشش یه نابکار راضی نشد
بند دوستیا میدونی که چه بدجور باریکه
منو تو آغوش خود بگیر که دنیا تاریکه
شعر: آبتین روحبخش داوران