محیر شهر درد

شعر منو،شور منو،شهر منو
ماتم گرفته
از دل هامون تا شهر سوخته
بال و پر پروازمون از،طوفان شکسته
گرد وغبار بدی رو سیستان نشسته
میشه برگردیم به اون روزایی
که سیستان و ببینیم با همون زیبایی
صیاد و همه کشاورزا حاصل دست رنجشونو
ببینیم هرجا
قبل اینکه بخوره تبر به ریشه

و غرور یک شهر زخمی شده
من میشم صدا گریه ی کودک تشنه ی شهر
تا که آسمون ابری شه
مارو دریابید نگید حق مردم من دریا نیست
نشه بگذرید وقتی ما سر راهیم
ما واسه این مرز و بوم همه سربازیم
چقدر آرزو کردیم که شب بره
وقتی تاریکی خورده به شهر گره

زندگی برامون تو گرد و غبار
حتی آب نی از سرمون بگذره
ماباصبر زیاد
نفسمون برید
از خشکی و قحطی و بیکاری
سیستان و که نمیشه ترکش کرد
حتی الان که شدیم دچار بیماری
مارو دریابید نگید حق مردم من دریا نیست
نشه بگذرید وقتی ما سر راهیم
ما واسه این مرز و بوم همه سربازیم