محمد حشمتی جان غزل

در به سماع آمده است از خبر آمدنت
خانه غزل‎خوان شده، از زمزمۀ در زدنت
خانۀ بی‎جان، ز تو جان یافته جانا! نه عجب
گر همه من جان بشوم بر اثر آمدنت
یا تو خود ای جان غزل! ای همه دیوان غزل
لب بگشایی که سخن وام کنم از دهنت
از همه شیرین‎دهنان ، وز همه شیرین‎سخنان
جز تو کسی نیست شکر هم دهنت هم سخنت
بی که فراقت ببرد روشنی از چشم تنم
یوسف من! چشم دلم باز کن از پیرهنت
عشق پی بستن من بستن جان و تن من
بافته زنجیری از آن زلف شکن در شکنت