مهدی رجبی مردان خدا

مردان خدا پرده ی پندار دریدند؛ یعنی همه جا غیر خدا یار ندیدند ●♪♫
هر دست که دادند، از آن دست گرفتند ●♪♫
هر نکته که گفتند، همان نکته شنیدند… ●♪♫
یک طایفه را بهر مکافات سرشتند! یک سلسله را بهر ملاقات گزیدند!! ●♪♫
یک فرقه به عشرت، در کاشانه گشادند ●♪♫
یک زمره به حسرت، سرِ انگشت گزیدند ●♪♫
جمعی به در پیر خرابات خرابند؛ قومی به بر شیخ مناجات مریدند ●♪♫
یک جمع نکوشیده؛ رسیدند به مقصد…! ●♪♫
یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند… ●♪♫
فریاد که در رهگذر آدم خاکی؛ بس دانه فشاندند و بسی دام تنیدند ●♪♫
همت طلب؛ از باطنِ پیرانِ سحرخیز ●♪♫
زیرا که یکی را، ز دو عالم طلبیدند… ●♪♫
زنهار مزن دست به دامان گروهی؛ کز حق ببریدند و به باطل گرویدند ●♪♫
چون خلق درآیند، به بازارِ حقیقت ●♪♫
ترسم نفروشند؛ متاعی که خریدند! ●♪♫
کوتاه نظر غافل از آن سرو بلند است ●♪♫
کاین جامه به اندازه ی هر کس نبریدند ●♪♫
مرغان نظرباز سبک‌ سیر فروغی؛ از دام گه خاک بر افلاک پریدند ●♪♫