محمدرضا سولقانی شوق پرواز

من به رویایی رسیدم
که تهش فقط عذابه
سوختمو خاکسترم موند
عشق تو عین سرابه
شوق پرواز ندارم
سمت رویایی که دیدم
شاید حقم این نباشه
که همش درد کشیدم

. . . .

راهمو ادامه دادم با غروری که شکسته
برف سنگینه ی عمره روی موهام نشسته
خیلی وقته که شکستم دارم از درد میمیرم
توی برزخی که ساختی چندساله که اسیرم
. . . .

سهمم از نبودن تو این همه زخم عمیق
خیلی وقته قاب عکست با من تنها رفیق
همه ترس من همینه که نشه رویاتو پس داد
من بخاطرت میمیرم عشق تو بهم نفس داد
. . . .

راهمو ادامه دادم با غروری که شکسته
برف سنگینه ی عمره روی موهام نشسته
خیلی وقته که شکستم دارم از درد میمیرم
توی برزخی که ساختی چند ساله که اسیرم
. . . ‌.

راهمو ادامه دادم با غروری که شکسته
برف سنگینه ی عمره روی موهام نشسته
خیلی وقته که شکستم دارم از درد میمیرم
توی برزخی که ساختی چندساله که اسیرم