سهیل مقیمی پالتو

پالتوات رابپوش وراهی شو،تارسیدن به مرز تنهایی
کافه ها را یکی یکی طی کن ، در شب روسیـــــــاه یلدایی

خط بزن خاطرات عشقت را ، دل بکن از خیال آغوشش

خسته شو از غبار سردی که ، خانه ات را گرفته بر دوشش

رد شو از این سکوت دردآور،با غروری که هی له ش کردی

شب به شب در دلت بگو معشوق ، من نمی خواهمت که برگردی

پالتو ات را بپوش و راهی شو ، خالی از بغض های تکراری

عاشقی را بکش به صُلابه ، بین مخروبه های بی عاری

عاشقی امتداد تنهایی پیش معشوق های توزرد است...

پالتو ات را بپوش و باور کن عاشقی طعم تلخ یک درد است