سروش بیگ اس قلم

قصه قصه ی مداد
که رو بدن کاغذ سواره
به انگشتای دست وباله
نوشت نبه داره نبه باره
نیش میزنه مگه ماره
ادامش نیازبه صفحه داره
پاک کن عاشق مداد بود
غلطاشو پاک میکرد که
شایسته ی نشان طلا بود
کجاس مدال وفا کو
دلو قلبش با جواب نه
هی میشد کباب خون
خطای اونو پاک مییکرد
تا اینکه بدنش سیاه شد
قناص شد به دیوار خورد
چشاش نقشس اون پیکاسو
سر شب با یادش بیدار شد
شب و میکرد بیکار صبح
شایعه ی رابطه ی تراش با
مداد کردتش دیوونه
بین، دوست داشتنشم
یعنی دو دل میمونه
ازدید تراش با برش میزونه
معلومه، زیر قولش میکوبه
اینو تو ذهن خودش میخونه
توسرشه میکنه بیرون هی
عشقش میشه ویرون کی
محااله ادامرو پیروزشه
صداعشقش پیچید توگوشش
جمعه دیدشون دقیق غروبش
نخابید اون شبو تاطلوعش
خودکشی بود رو مودش
سیاه شد سفیدیه روپوشش
کسی نزدتو گوشش شروعشه
امیدبه زندگی با شکوهش
تاریکی توخونش توروحش
اونیکه باهاش،این کاروکرد
قلداد بساز راهشو سبز
ولی، دییدی بالشو کند
میبینی پاره شد نه
طابووته حقه زندگی
بزار بره سمت بردگی
بسته چشمش ،این بار
پرت میکنه خودشو
لبه میز میخوره برشو
داره دافعه میده هولشو
دیگه نمیبینه صبحشوصلحشو
میفهمی میگیری چیمیگم?
تراش میگه مداد سیرشمه
برای همین دورش میپیچم
بین همه ی رنگای خوب
یه گلشو میچینم میشینم
میبینم کوچیک شدن مدادو
بگه ذلییل شدم نگام کن
گفت ذلییل شدم نگام کن
صدا توگوش مداد بود
خودکار اومد انگار که
صاحبش لنگه سواد بود
اونم منتظر جواب بود
ولی گفتن بهش نه آسون
اومد تو اتاق حراسون
برا اون بودم ولییی
خیلی سفت مچالم کرد
پرتاب به سمته آینه
قبلش بشعرش دچارم کرد
پرسیدم آیینه کجام اصلا
دورم پره زبالست نه
نمیشناسه خدا بندش
حتما صورتم پرچوروکه
پیر شدم بگو دروغه
قلبم ، بمونه تو لونه
عشق قتل بدونه گلوله
عاشق باید بسوزه بجوشه
معشوقو دیگری وفا بنوشه
یه چی بگو، مگه کری
آینم دیدم کل قصرو
بشین انقدر حرس نخور