مصطفی مسلمی زاده همگناه

گفتم فراموشت کنم چون شعله خاموشت کنم
بیگانه با دنیا شوم بیرون ز آغوشت کنم
گفتم تمامت میکنم ختم کلامت کیکنم
ای عشق نافرجام من تلخی به کامت میکنم
تنها گناهم تا به اینجا عاشقی بود
تنها پناهم میشدی در بی پناهی
رفیق نیمه راهی.رسیدم به تباهی.تو با من هم گناهی
دلم خالی شد از شادی
غم تو کرده تاراجم
ولی حس میکنم بازم بخ آغوش تو محتاجم
میان عشق و تنهایی چه ناخوش عالمی دارم
نه پر جوشم نه خاموشم
چه حس مبهمی دارم