داود رحیمی کاش بارون بزنه

میاد و جلوم می شینه غم چشامو میبینه
صداشو که صاف میکنه میگه میره
حرفشو یهو می برم حرف خودمم میخورم
حتی واسه التماس دیگه دیره
خونه رو ولش کردم و بعیده که برگردمو
مثه گل بی گلدونم خیلی تنهام
مثه اینکه صد سالیه کناره من جاش خالیه
پیاده رو هم فهمیده از قدم هام
باز این پیاده رو شب همراه منه کاره بغض گلوم هر شب شکستنه
کاش بارون بزنه کاش بارون بزنه
اینجا برای من آخره این مسیره خیلی دوری ازم دیگه خیلی دیره
باز گریه ام میگیره باز گریه ام میگیره
به امید باز دیدنت زیبایی خندیدنت خودمو توی عکسامون جا میکنم
با خیال گرمایه تو یجوری خودم جای تو با آه دلم دستامو ها میکنم
همه روزای هفته امو تو جاهایی که رفتم و میون همه آدمو تو رو دیدم
کجا رو دارم که برم با دل پراز خاطرم خاطره روزایی که می خندیدم