شروین شهابی سفر

ای که تنها میروی، سوی یاران میروی
ما رو هم با خود ببر، ما رو هم با خود ببر
ما که در غم مانده ایم، بی سبب ما زنده ایم
چون گلی پژمرده در، این کویر کز کرده ایم
جان ما جانانه بود، این جهان ویرانه بود
هر چه در عشق کاشتیم، دانه در گردابه بود
این جهان بی مهر چه سود، یک دل عاشق نبود
این سفر ما را خوش است، ما رو ببر با خویش زود
راه را گم کرده ایم، احساس را قفل کرده ایم
مجنون گری را که ما، محبوس در گور کرده ایم
ما دگر دق کرده ایم، دل خوش به رفتن کرده ایم
ما هراسان در پی، جهان تازه تریم