مسعود فراهانی شهزاده

دیدم تو خواب وقت سحر شهزاده ای زرین کمر
نشسته بر اسب سفید می اومد از کوه و کمر،
میرفت و آتش به دلم میزد نگاهش
میرفت و آتش به دلم میزد نگاهش
کاشکی دلم رسوا بشه دریا بشه این دو چشم پر آبم،
روزی که بختم وا بشه پیدا بشه اون که اومد تو خوابم
شهزاده ی رویای من شاید تویی،
اون کس که شب در خواب من آید تویی تو،
از خــواب شیـرین ناگه پریدم او را ندیدم دیگــر کنارم به خدا
جانم رسیده از غصه بر لب هر روز و هر شب در انتظارم به خدا
دیدم تو خواب وقت سحر شهزاده ای زرین کمر،
نشسته بر اسب سفید می اومد از کوه و کمر
میرفت و آتش به دلم میزد نگاهش
میرفت و آتش به دلم میزد نگاهش،