مجتبی آلاله رسم روزگار

خدایا این چه رسم روزگاره
همیشه قلب عاشق بی قراره
زمونه با دله من نارفیقه
رو شونه های من زخم عمیقه

من از رسم زمونه گله دارم
خودم رو دست گریه میسپارم
رفیق بغض و درد و اشک و اهم
یه مجرم همیشه بی گناهم


سفیده تار موهام تو جوونی
دلم گرفته از نا مهربونی
همیشه میکشم دلخوشیامو
نمیشنوه کسی حتی صدامو

من از رسم زمونه گله دارم
خودم رو دست گریه میسپارم
رفیقه بغض و درد و اشک و اهم
یه مجرمه همیشه بیگناهم