متین رفیعیان مونس درد

شبام تاریک و تلخه
روزام بارونی و سرده
بیا برگردیم از این راه
که دنیا مونس درده
تو با من مهربون بودی
با چشمام همزبون بودی
سر هر پیچ و هر راهی
برای من نشون بودی
مگه چی خواستم از دنیا
به جز یک جرئه از رویا
برام چی مونده جز تشویش
و آه و گریه و نجوا
عذاب و گریه و نجوا
نگاهم میکنن مردم
میگن تو کوهی از دردی
میگن جوری شدی انگار
که از این زندگی طردی
دل از چشم سیاه تو
یه قصه ساخته از فردا
میبینه باز خیالت رو
میخونه قصه رو تنها
مگه چی خواستم از دنیا
به جز یک جرئه از رویا
برام چی مونده جز تشویش
و آه و گریه و نجوا
عذاب و گریه و نجوا
نگاهم میکنن مردم
میگن تو کوهی از دردی
میگن جوری شدی انگار
که از این زندگی طردی