آترین پاکمهر گلدونه بی رحم

هر سال این موقع ها دلم شاد بود
یجوری بود انگار حذب باد بود
الان چشام خیره دلم پیره
خنده میره از روی لبام زود
آره دیگه اصن مخم نمیکشه
هیشکی نمیدونه که اون یکی چشه
یکی ام که حالش خوبه تو آدما
همه میگن معلوم نیست که چی میکشه

زخمی شدم اسیر هر دری شدم
بهار اومد برفی شدم
اما عیدی ندیدم
لک میزنه دلم واسه خندیدنه
گلی که از عمد چیدنش
واسه گلدونه بیرحم

یادمه روزهای دور پر بود از حس های خوب
الان تنها نشستیم هرکدوم یه جای دور
معرفت دیگه چرا بین ما معنی نداره

دردتو انگیزه کن مثل من تو رد نده
اینو جفتمون میدونیم حال کل شهر بده
لا به لای سایه ها پره از نور امیده