صادق کشاورز می وطن

ناودان واران صدا، شمال مین لالاییه
باران که دیره باغ حال، عین *باهاره* عالیه
عین *باهاره* عالیه
خرم آباد خاکِ خدا
یه جوره *دیگر* بِساته
جنگل و دریای مین
فاصله، دشت شالیه...فاصله دشت شالیه
هر وجه این خاکِ مِین، داروم هزارته خاطره
امید هرچی *خسّه* دل، شادی هر مسافره
دریا کنار، *وازیک* سر، روخانه لک، ماهیگیری
چشمه کیله امی دِلِه شوق جوانی تا پیری
آوازه وی جهانیه. دوهزار و سه هزاردانی
کهنه کتاب ماندنه وانه هزار رچ بخوانی
عطر شکوفه دارنه همیشه از لطف خدا
هرکی ایجه *قدِم* بنه، وی غصه شان بونن دوا