میلاد یزدی جزیره

تکیه دادم به دلی که در دلم راه دادم
بی بهانه بعد تو قد یک عمر آبادم
چه شود کارم از این زندگیِ ضد و نقیض
من که در بند توأم با تو چرا آزادم
در دلم خانه ای ساخته ای که نماند جای اضافه ای
تو چطور ریز به ریز مرا لایه به لایه شکافته ای
تویی آرامش جان من علت راز و نهان من
سخنی نمانده بعد از این عشق من روح و روان من
کاش زمانی که تو خندیدی توقف کند
عشق تو مو به مویم را تصرف کند
اگر اشتباه تو باشی اشتباه میکنم
کاش دلم عشق تو را یک عمر تخلف کند
در هوای دیدنت مبهوت و خیره میشوم
در اقیانوس دلت عمری جزیره میشوم
مانع شود دنیا تو را از کل دنیا می‌گذرم
دانی که حرف تو شود بر همه چیره میشوم
کاش زمانی که تو خندیدی توقف کند
عشق تو مو به مویم را تصرف کند
اگر اشتباه تو باشی اشتباه میکنم
کاش دلم عشق تو را یه عمر تخلف کند