پیمان پاکراد محکوم

خونه بی تو چقد سرده
هر روز بغض و هر شبش درده
نبودت حالمو بد کرده
چجوری بخوام که برگرده
روزامون، نمیدونم…
چی می دونی از دل اونی
که همه زندگیشو می داد واست
من که نیستم اون روانی که
بکنه دل از تو راحت
می دونم، نمیتونم…
عاشقی یعنی، با بدیهاتم
دل من گیره، هنوزم پاتم
پر طاووسا مال کرکس نیست
عاشقی کردن کار هرکس نیست
محکومم به حکم سازش
عشقه و درد موندگارش
قلبی که با شروع اخمت
تمومه کارش…
اما کاش می شد یه بارم
وقتی که من تمومه کارم
وقتی که رفتنیم بگی نمی ذارم
نه نمیذارم، نمیذارم…
ته چشمای تو چی بود
که بم میگفت میری از اینجا چه زود
دروغاتو که من می دونم
ولی باز منم که می مونم
میدونی، کاش بدونی…
چه غریبه واسم خونه
تو که نباشی ویرونه
این روانی نمی تونه
تو نیازشی و می دونه
دیوونه، دیوونه
عاشقی یعنی، با بدیهاتم
دل من گیره، هنوزم پاتم
پر طاووسا مال کرکس نیست
عاشقی کردن کار هرکس نیست
محکومم به حکم سازش
عشقه و درد موندگارش
قلبی که با شروع اخمت
تمومه کارش…
اما کاش می شد یه بارم
وقتی که من تمومه کارم
وقتی که رفتنیم بگی نمی ذارم
نه نمیذارم، نمیذارم…