مجید واحدی و پیمان فلاح جاده

خواستنت برای من مثل رویا مثل خوابه
بودنت کنار من یه حبابِ روی آبه
من همونم که غرورت نمیذاره که بخنده
اونکه با دنیا غریبه دست خالی باش میجنگه
مثل اون درخت تنها وسط دل کویرم
تو نخواستی تو نذاشتی منه خسته جون بگیرم
رو دلم یه زخم کهنه اس واسم از تو یادگاره
کسی جز تو نمیتونه رو دلم مرحم بذاره
جاده از کدوم طرف بود که شبو نشونه کردی
واسه این گمشده از راه خونه رو بهونه کردی
نتونستم که جدا شم تو تمومِ طولِ جاده
اما تو گذاشتی رفتی منو با پای پیاده
مثل اون درخت تنها وسط دل کویرم
تو نخواستی تو نذاشتی منِ خسته جون بگیرم
رو دلم یه زخم کهنه اس واسم از تو یادگاره
کسی جز تو نمیتونه رو دلم مرحم بذاره