عرفان فیروزی اشک

میزنه بارون اروم رو شهر غمگین گونه های من
میریزه چیکه چیکه دونه های اشک گونه میشه تر
وختی شب ک میشه اه دیگ خنده میره پر

بدم میاد از شب وختی میگم برگرد تو نکن دیگ دس دس
سریع برگرد رو به قلبم
منو نزا تنها قاطی آدما ک توی  شهر هس
بری دگ اثری نی ع این قلبم دگ برگرد

حیف منی ک به پای تو نشس به گل
 تو کوچه های بی کسی میزنه پیک
یه حس پوچی داره آدمی ک هر طرف
میرف میخورد به فیک..!

کی تو منو رد دیدی الان تو داری رد میدی
من هرچقدم خوب باشم اخر تو فاز بد میدی
همش تو میگی سخت گیری میگی شبیهم کم دیدی
چی ساختی ازم دیونه ی زنجیری...

دیدی چی ساختی از من ن
یکی ک برید از همه چی رسما رد
 وختی دید دگ تنهای تنهاس
همش پی لوکیشن خلوط تر

کی منو دید لش رو کاناپم
چت فریک رو کاراتم
منمو مغز رد و حرف بد
دسه من نی معذرت
تو رفتی من شکسته شم
خودت شدی شکسته تر
یه نیم نگا به اشک من
بی اتنا میرفتی پ

بگو کی حاله بده منو دید
وختی اونی ک میخاسمش تو رابطمون رید
 کی رف کی موند چقد بده حالمون
 چی میمونه واسمون
جز اشک

خب میگه:

گاهی وقتا گریه کردن آدمو آروم میکنه
مخصوصا اون وقتایی ک داره بارون میاد و تو تنهایی نشسی ی گوشه داری میباری این بده این تنها بودنه بده

اونی ک میگف میمونه رف تهش
منم نشسم با اشک دیدم رفتنشو
خیلی زود گذشت اما کاشکی با خودش میبرد خاطرات قبلنشو

منو کاغذو قلم تکسا میره هر طرف
بغض شعر میشه هی چقده حرفه مبهمم
منو فکره تو سرم تو فکره درد سرم
 فکره رفتنم فق
نباشه ردی از تنم