سجاد پاریاو مریم سپید

مریم چرا با ناز و با افسون و لبخندی
به جانم شعله افکندی
مرا دیوانه کردی
امشب که باران غمت، از دیده می‌بارد
دلم در سینه می‌نالد
مرا دیوانه کردی
مریم جان!
تِه وِسّه خون بَخِردِه لاله‌یِ گِل
مریم جان!
تِه وِسّه زار بِنالِه مَستِ بِلبِل
مریم جان!
پَئیزِ وَلگِ شَن، داغِ تِه دارنِه
مریم جان!
مِن دارمبِه تِه داغ، مِنزِل بِه مِنزِل
مریم جان آی مریم جان
مریم جان آی مریم جان
مریم مرا آتش کشیدی
غم ناله هایم را ندیدی
آخر کجایی
مریم دلم لبریزه درده
کاشانه‌ام تاریکه، سرده
آخر کجایی
مریم جان!
چِلچِلا کِه سَفِر بوردِه، تِه بوردی
مریم جان!
پلِنگ از ویشِه دَر بوردِه، تِه بوردی
مریم جان!
کِجِه بوردی؟ چِشِ سو رِ بَوِردی …
مریم جان!
بِهار مِسّه هَدِر بورده، تِه بوردی …
اشکی که ریزد، ز دیده‌ی من
آهی که خیزد، ز سینه‌ی من
رنگ تمنا ندارد …
تو آن گلِ مریم سپیدی
بی تو دلم شوری و امیدی
دیگر به دنیا ندارد …
مریم جان آی مریم جان
مریم جان آی مریم جان
مریم جان آی مریم جان
مریم جان آی مریم جان