محسن ملک محمد سایه

ناچار دل بستم به این تک سایه ی بی سرزمین
کز ترس تنهایی من قد میکشد روی زمین
اما
غافل از اینم که خورشید رویاهام رو به غروب است
هر بار که از غم خواستم بیرون رود از حال من
از گریه ی دیروزم و از بغض فرداهای من
اما
فهمیدم انگار چیزی نخواستن گاهی چه خوب است
بر آیینه ی من غباریست که دق کرده در حسرت بوی باران
از این سیل ماتم پناه میبرم باز به آرامش قبل طوفان
همه سوی عرش خدا میروند من به خاک نیستان
یه عمری پی عطر گل‌میروم از خزان به زمستان
یه شب میسپارم دلم را به دریا خطر میکنم من
از این روزگاران از این جسم بی جان گذر میکنم من