مهدی علیخان قرار آخر

انگار تموم شد دنیام رسید به آخرش
جانا نیستی و حتی آب بی مزه تره
هرشب تمام جان من ترانه شد
من هنوز تمام فکرم اون قرار آخره
زیر بارون تنها بدون چتر فکر تو
وسط سوز و سرما پاییز ۹/۳
همه جا خاکستری بی‌رنگ نحس و متروکه
شبام تا صبح فکر تو کل روز تو این کابوس که تو الان کجایی با کی بدون من چشات میاد جلوم هی
سهمم از دنیا تو بودی نباشی سر کنم تا کی
توی زندان فکرم به جرمی که تو بهم دادی
اتاقم سلولم شده کل دنیا انفرادیم

زنجیرت از این تن به خدا پاره نشد
بعد از تو بر این درد احدی چاره نشد
عشقت گناه نیست اگرم بود گناه
چرا غم دوری تو کفاره نشد
زنجیرت از این تن به خدا پاره نشد
بعد از تو بر این درد احدی چاره نشد
عشقت گناه نیست اگرم بود گناه
چرا غم دوری تو کفاره نشد

یک شب تا صبح بیدار ناامید به آینده
یک شب عکس و خاطرات بغض و اشک بعد خنده
یک شب پیاده در راه به مقصد هیچ کجا
یک شب گریه برای حسادت به یه جفت پرنده
من آخر دیوونگی و زجر رو دیدم
من طعم زدن نمک به زخمامو چشیدم
ندیدی چه کشیدم
تنهایی و تنهایی و تنهایی رو دیدم
یک مرتبه شد آخر این قصه معما
شرمنده شود یاد کند خاطره از ما
هر بار که افکار تو را پیش کشیدم
زمین گیر شدم پیر شدم سیر شدم اما...
زنجیرت از این تن به خدا پاره نشد
بعد از تو بر این درد احدی چاره نشد
عشقت گناه نیست اگرم بود گناه
چرا غم دوری تو کفاره نشد