علیرضا رشیدی بی آلایش

تو تنها واژه ی تکراری مغزم
منفور و معشوق مشکی اما مش

دنیای من تو بودی که بعد رفتنت
در فضایی گیر افتاده ام بی آلایش

طلوع آرزویی دست نیافتنیست
مشروطِ مرگ ، به سود آفتاب بی تابش

ترس من همیشه از تنهاییست شاید
دوایی نیست و نباشد دردم را خواهش

اعدام میکنم دم به دم سیگارم را
منی که کوک نبوده هیچوقت سازش

از من فقط تکه استخوانی باقیست
به خاک بسپار این اندام بی ارزش

سیر میشوم هرروز از خودم اما
ما نسلی هستیم محکوم به سازش

با قلم برای خودم دار میکشم
میروم به سمت جرعه ‌ای ارامش