پژمان چشای خیس

منمو فکر و خیال چشم سگ دارت
تویی و زخمایی که نمیره از یادت
منمو اون خط خاموشی که موند ازت
امیدوارم که یه شب بیام توی خوابت
شایدم من بد بودم اون بهتراز منه
شایدم دوسش داری اون تورو بلده
به تعداد آدمایی که نمیشناسم
به همون اندازه من دوست دارم عشقم
چشای خیسمو آروم میبندم
سرم پرمیشه از صدای خندت
من اونم که هنوزم که هنوزه
گرفتارم به چشای کشندت
من از تنهایی و این شهر بیزارم
من این قلبو به جات دست کی بسپارم
من این وجودو که سلول به سلولش
بهت وصله چطور آروم نگه دارم
برام یه ذهن داغون جا گذاشتی
روی تموم حرفات پاگذاشتی
ولی هنوز داره پیِ تو میگرده
اونی که اینجا تو تنها گذاشتی