میلاد خردمند موی تو

فرصت با تو بودنم
غنیمت است؛ اگر چه کم
که با حضور تو مدام
غرق ترانه می‌شوم

حال و هوای بودنت
در دل من جوانه زد
فکر حضور و بودنت
ضربه به عمق خانه زد

راه که میروم تویی
آه که میکشم تویی
بر تن پلک آسمان
ماه که میکشم تویی

پنجَره سمت بودنت
بسته نمیشود دگر
چشم به راه تو منم
مرا به خلوتت ببر

درون لحظه های من
بمان بمان نفس بکش
میان زندان تنت
برای من قفس بکش

ماه شب سیاه من
وسوسه ی گناه من
سینه به سینه با منی
بغض میان آه من

قافیه های شعر من
بسته به تار موی تو
ردیف هر ترانه‌ام
رفته به سمت و سوی تو

جان من و جهان من
روح میان پیکرم
شعر شدی درون من
پرسه بزن به باورم